Samkoman í Føroyum er í eini sjáldsamari støðu. Vit kunnu ikki savnast í okkara bygningum, og á ein hátt kennir man kanska eitt pinkalítið sindur til, hvat eitt savningarforboð er fyri nakað.

Vit menniskju eru skjót til at stúra fyri degnum í morgin. Vit vilja vita, at tað er nokk til av mati, wcrullum og øðrum, at vit gloyma at hugsa um hini og byrja at handla egoistiskt og, sum vit hava sæð í Danmark og eisini her heima hjá okkum, tøma handilshyllarnar fyri tingum, vit í veruleikanum ikki hava tørv á.

Tá ið vit verða kallað at verða Jesu lærusveinar, so er tað serliga tvey ting vit verða kallað til. Vit verða kallað inni í samfelag við Gud. Har umvending, syndafyrigeving og frelsa eru. Og so verða vit kallað til at læra av Jesusi. Vit verða kallað at fylgja Jesusi í gerðum og sinnalagi. ( Róm 8,29 og Kol 3)

Mikukvøldið 12. feb kl. 19 verður árligi samkomufundurin.

So hendir tað aftur! Vit fara á samkomulegu! Hesa ferð gongur leiðin út í Kelduna. Har vit fara at hugna okkum saman í eitt vikuskifti.

Sálmur 23 er eitt fantastiskt dømi um hetta, har Dávid lýsir sambandið millum hirðan og seyðin, Harran og okkum. Og eg hugsi, at hesin sálmurin kann vera góður hjá okkum at hugsa um í summarferiuni.

Ein partur av lærusveinunum hjá Jesusi vóru sjómenn, og teir vistu, at í hesum storminum var vandi á ferd, og teir vóru óttafullir, og teir vaktu Jesus.

Onkuntíð er tað sera trupult at gleðast, og aðrar tíðir er tað lætt at gleðast. 
Vit menniskju liva í einum heimi, ið er broytiligur.

Sálmur 100. snýr seg um, hvussu vit kunnu trína inn í Guds nærveru við takksemi, gleði og bøn í okkara hjarta.