Vit bera øll upp á viðføri, sum vit hava fingið í ryggsekkin gjøgnum lívið. Innihaldið kann bæði vera tilvitað og ótilvitað.

“Hann sum ikki klárar at vera einsamallur, skal ansa eftir felagskapinum. Men tað øvugta er eisini satt: hann, sum ikki er partur av einum felagskapi skal ansa eftir at vera einsamallur.”

Teir hava verið á fjalli í royting. Ullin, sum seyðurin hevur samlað sær gjøgnum allan veturin, hon má av. Onkur seyður hevur bara høvdið frítt. Ullin er sum ein tjúkkur kragi um hálsin, og tað er eins og seyðurin bert yvirlivir við allari hasi eyka vektini.

Tað er ógvuliga ymiskt, hvussu fólk hava upplivað og merkt seinastu tíðina. Í Føroyum hevur støðan verið munandi betur enn í nógvum øðrum londum, sum enn stríðast við økjandi smittutøl.

Sunnudag liggur bønarmøtið kl. 17.15, soleiðis at óansæð um tú kemur til fyrra ella seinna møtið, so hevur tú møguleika at koma til bønarmøtið, annaðhvørt áðrenn ella aftaná

“Og tey hildu fast saman um læru ápostlanna og samfelagið og breyðbrótingina og bønirnar.”

‭‭Áps ‭2,42‬

“Tað var ein tíð áðrenn Korona, og tað verður eisini ein tíð aftaná Korona,” segði Bárður á Steig Nielsen. Meðan vit enn eru í avmarkingunum, latið okkum so halda fast við orðið, bønirnar og breyðbrótingina.

Klokkan er bara 1:29 um morgunin, og eg vaknaði við ófriði á mær, tí eg upplivi sterkt, at Gud ynskir, at vit byrja at gera arbeiðið, sum hann hevur lagt á okkara hjarta í eina tíð nú.

Kenna tit til at hugsa nógvar dagar fram? At hugsa, hvussu verður í morgin? Hvussu verður í summar, aftaná summarferiuna, hvussu fer hetta at ávirka búskapin og alt tað?

Jesus vitjaði bæði templið, synagoguna og heimini. Jesus gjørdi nógv undur í heimunum, tá ið hann gekk á jørðini.

“Í skundinum at venda aftur til tað vanliga, brúka so tíðina at hugsa um, hvat av tí vanliga er vert at skunda sær aftur til”

Lat hendan sunnudagin vera ein sunnudagur, har tú hugsar um, hvat skal liggja eftir, tá ið Korona avmarkingarnar eru lidnar.

Nú páskahøgtíðin er liðug, og tú kanska hevur hildið eina høgtíð, ið er eitt sindur øðrvísi enn undanfarin ár, so hevur tú kanska hugsað ella reflekterað eitt sindur meira og øðrvísi enn aðrar tíðir.

Páskadagur er á veg, og allíkavæl so kenna vit hann ikki aftur. Men av tí at vit eru heima og ikki fara út millum fólk, so líkast hesar páskirnar kanska best fyrstu páskunum, har jødarnir og seinni eisini lørusveinarnir goymdu seg handan læstar dyr.

Nú samkoman ikki savnast sum vant og samband við prestar og leiðarar er avmarkað, hóast hetta seinna sær út til at vera betur enn man kundi væntað í slíkum umstøðum, so hava vit kanska tørv á at verða mint á læruna um almenna prestadømið, sum kom við trúbótini.

So nærkast fjórði sunnudagur, har vit ikki kunnu samlast í Guds húsum kring landið.

Vit hava sæð seinastu vikurnar, hvussu fólk hava leitað til listina, og serliga hvussu tónleikurin hevur knýtt fólk saman.

Er tað løgið? Virkar tað heilt skeivt at halda frástøðu, at ikki viltja vinir, familju og kanska serliga foreldur og ommur og abbar?

Vit fara eggja tær til at møtast heima, børn sum vaksin at lesa, biðja, syngja og bróta breyðið saman. Tað kann vera sindur trupult knappliga at skulu gera tað, sum ein prestur, elsti ella onkur annar í samkomuni plagar at gera.